Tłumaczenie
Chociaż rozwiązania korzystające z uczenia maszynowego lub sztucznej inteligencji stają się coraz bardziej powszechne, nadal mogą być trudne do utworzenia od podstaw. Na szczęście opracowano wiele dostępnych rozwiązań, takich jak interfejs programowania aplikacji (API). Takie podejście umożliwia skoncentrowanie się na naszym kodzie zamiast skomplikowanego modelowania.
Platforma Azure udostępnia zestaw ofert nazywanych usługami azure AI, które obejmują usługi przetwarzania obrazów, zamianę mowy na tekst i tekst na mowę oraz tłumaczenie tekstu. Dostęp do tych usług można uzyskać za pośrednictwem zestawów SDK (Software Developer Kit) lub wywołując je w taki sam sposób, jak w przypadku każdego innego punktu końcowego HTTP.
Aby korzystać z usług Azure AI, potrzebne jest konto platformy Azure. Jeśli dopiero zaczynasz korzystać z platformy Azure, możesz bezpłatnie utworzyć konto z 200 USD bezpłatnych środków przez pierwszych 30 dni. Jeśli jesteś studentem lub uczniem, możesz zarejestrować się na platformie Azure for Students z 100 USD do wykorzystania przez 12 miesięcy i dostępem do innych bezpłatnych usług.
Usługa Translator
Usługa Translator, część usług Azure AI, będzie tłumaczona na i z kilkudziesięciu języków. Może ona automatycznie wykryć język źródłowy, a tekst można przetłumaczyć na wiele języków docelowych w jednym wywołaniu. Usługa Translator jest wywoływana w taki sam sposób, jak w przypadku każdego innego punktu końcowego HTTP. W języku Python zwykle odbywa się to przy użyciu biblioteki requests, która jest używana podczas odsyłania do naszego kodu.
Zarządzanie kluczami
Do wywołania usługi Translator (lub dowolnej innej usługi platformy Cognitive Services) potrzebny będzie klucz. Ten klucz będzie używany przy każdym dostępie do usługi. Klucz ten jest podobny do hasła. Każdy użytkownik, który ma dostęp do klucza, może wywoływać usługę, a jeśli korzystamy z jej płatnej wersji, możemy „nabić” wysoki rachunek!
Doskonałym rozwiązaniem chroniącym klucz podczas pracy projektowej jest użycie biblioteki o nazwie python-dotenv, często nazywanej dotenv. W przypadku korzystania z biblioteki dotenv tworzymy plik o nazwie .env, zawierający wszystkie pary key/value, które nie są potrzebne w ramach naszego kodu źródłowego. Upewnij się, że ten plik jest wymieniony w naszym pliku gitignore podczas wypychania kodu do usługi GitHub, dzięki czemu nie zostanie on przypadkowo opublikowany.