Emisje w zakresie 2
Emisje z zakresu 2 to emisje pośrednie z wytwarzania energii kupowanej od dostawcy mediów. Te wszystkie emisje gazów cieplarnianych, które są uwalniane do atmosfery w wyniku zużycia zakupionej energii elektrycznej, pary, ciepła i chłodzenia. W skali globalnej zakres 2 stanowi jedno z największych źródeł emisji gazów cieplarnianych. Wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła odpowiada obecnie za co najmniej jedną trzecią światowych emisji gazów cieplarnianych.
Metody do obliczania i raportowania emisji z zakresu 2 mają decydujący wpływ na sposób, w jaki firma ocenia swoje wyniki i działania łagodzące, które są motywowane. Aby obliczyć emisje z zakresu 2, Microsoft Sustainability Manager jest dostosowana do zasad i metodologii określonych w Protokole dotyczącym gazów cieplarnianych (GHG). Protokół GHG zaleca, aby mnożyć danych dotyczących działalności (megawatogodziny zużycia energii elektrycznej) przez współczynniki emisji właściwe dla źródła i dostawcy w celu określenia całkowitego wpływu emisji gazów cieplarnianych z użytkowania energii elektrycznej. Protokół GHG podkreśla również rolę programów zielonej energii w ograniczaniu emisji z użytkowania energii elektrycznej. Zaleca, aby firmy korzystały ze statystyk, takich jak lokalne lub krajowe/regionalne współczynniki emisji z sieci tylko wtedy, gdy te inne formy informacji o dostawach energii elektrycznej są niedostępne.
Istnieją dwie metody obliczania wielkości zakupu produktów, takie jak:
- Metoda oparta na lokalizacji– Metoda ta uwzględnia średnie współczynniki emisji dla sieci elektroenergetycznych dostarczających energię elektryczną.
- Metoda oparta na rynku– Ta metoda uwzględnia ustalenia umowne, na podstawie których organizacja pozyskuje energię z określonych źródeł, takich jak energia odnawialna.
Obliczanie emisji z zakresu 2
Zarówno w przypadku metody lokalizacyjnej, jak i rynkowej emisje są obliczane poprzez pomnożenie zakupionej energii elektrycznej przez odpowiednie współczynniki emisji. Chociaż w tej sekcji opisano etapy obliczania emisji ze zużycia zakupionej energii elektrycznej, informacje mają również zastosowanie do pary, ciepła i chłodzenia.
Dokument referencyjny Protokołu GHG: Wytyczne dotyczące inwentaryzacji gazów cieplarnianych: pośrednie emisje z zakupionej energii elektrycznej (EPA.gov)
Krok 1: Określ ilość zakupionej energii elektrycznej
Ilość zakupionej energii elektrycznej to dane dotyczące działalności wymagane do ilościowego określenia emisji z zakresu 2. Do określenia ilości zakupionych rekordów można użyć faktur za narzędzia lub innych rekordów zakupu. Dane z tych źródeł są traktowane jako lepsze typy danych działań niż podgrupowanie danych z obiektu, ponieważ mogą one być niekompletne. Jeśli dane dotyczące zakupu nie są dostępne w niektórych pomieszczeniach lub operacjach, należy dokonać szacowania całkowitego użytkownika.
W przypadku generowania w firmie, której właścicielem jest organizacja, ograniczenie z systemu jest bezpośrednią własnością organizacji (zakres 1). Jeżeli produkcja na miejscu nie jest własnością organizacji, energia elektryczna wykorzystywana na miejscu powinna być traktowana jako produkcja zakupiona w zakresie 2.
Krok 2: Określ współczynniki emisji
Współczynniki emisji są wymagane do obliczenia emisji, które można przypisać zakupom energii elektrycznej, pary, ciepła i chłodzenia.
Metoda lokalizacyjna uwzględnia średnie współczynniki emisji dla sieci elektroenergetycznych dostarczających energię elektryczną. Dostępne są następujące rodzaje wskaźników emisji opartych na lokalizacji:
- Współczynnik emisji linii bezpośredniej
- Regionalny współczynnik czynnika
- Krajowy współczynnik emisji
Metoda rynkowa uwzględnia ustalenia umowne, zgodnie z którymi organizacja pozyskuje energię z określonych źródeł, takich jak elektrownie kopalne, odnawialne lub inne. Dostępne są następujące rodzaje rynkowych współczynników emisji:
- Certyfikaty atrybutów energetycznych
- Kontrakty
- Określony przez dostawcę współczynnik czynnika
- Pozostały współczynnik mieszania
- Regionalny współczynnik czynnika
- Krajowy współczynnik emisji
Domyślnie do metod obliczania i blokowania współczynników w Microsoft Sustainability Manager dla zakresu 2 są używane fikcyjne współczynniki, jeśli są wyświetlane dane demonstracyjne Contoso. Współczynniki emisji można znaleźć w Bibliotekach czynników w lewym okienku nawigacyjnym w sekcji Obliczenia. W programie Microsoft Sustainability Manager współczynniki emisji są przechowywane w bibliotekach czynników. Biblioteki czynników to grupy pokrewnych czynników. Te czynniki często mają to samo źródło. Na przykład Centrum czynników EPA jest przechowywany w bibliotece czynników. Czynniki decydujące są również mapowane na dane odwołania do obliczeń w tej samej bibliotece. Microsoft Sustainability Manager Kontynuuje dodawanie kolejnych regionalnych i globalnych bibliotek współczynników emisji poprzez aktualizacje produktów.
Obliczając emisje zakresu 2 zarówno w miejscu, jak i na rynku, musisz stworzyć i używać biblioteki współczynników dla każdego z nich. Biblioteka współczynników emisji dla danej lokalizacji powinna zawierać współczynniki siatkowe dla wszystkich twoich obiektów. Biblioteka współczynników oparty na rynku powinna zawierać konkretne czynniki decydujące o ewentualnej kontroli, kontraktach lub dostawcy. Powinna ona zawierać regionalny lub ogólnonarodowych współczynnik siatki dla wszystkich obiektów, dla których nie ma bardziej konkretnych czynników.
Krok 3: Oblicz emisje
Do obliczenia emisji wykorzystuje się następujące równanie:
Emisje = Elektryczność × EF
Oto wyjaśnienie równania:
- Emisje = masa emitowanego dwutlenku węgla (CO2), metanu (CH4) lub podtlenku azotu (N2O)
- Energia elektryczna = Ilość zakupionej energii elektrycznej
- EF = współczynnik emisji CO2, CH4 lub N2O
Aby obliczyć emisje równoważnika CO 2 (CO2), pomnóż emisje CH4 i N2O przez odpowiedni współczynnik ocieplenia globalnego (GWP). GWP dla kanału CH4 wynosi 25, a dla kanału N2O wynosi 298. Wartości te zostały zabrane z Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC), Czwarty Raport Oceniający (AR4), 2007. Całkowita emisja CO2e jest obliczana jako suma emisji CO2e z CH4 i N2O i emisji CO2.
Jednostki danych o aktywności
Jednostki miary dla danych działań w fakturach za narzędzia lub w innych rekordach zakupu mogą się różnić. W przypadku upału, upału i źródeł działania dane dotyczące działań są zazwyczaj zgłaszane w jednostkach energię. W przypadku energii elektrycznej najczęściej stosuje się kilowatogodziny (kWh) lub megawatogodziny (MWh). Upał i energię można zgłaszać w różnych jednostkach energię. Powszechną jednostką miary chłodzenia jest tonogodzina. Jedna tonogodzina to 12 000 brytyjskich jednostek cieplnych (BTU). Para może być podawana w jednostkach energii lub jednostkach masy. Jeśli dostępne są tylko informacje o kosztach, zalecamy skontaktowanie się z dostawcą w celu dostarczenia danych dla jednostek energii.
Emisje dla elektrociepłowni w skojarzeniu
Emisje z elektrociepłowni zależą od rodzaju używanego paliwa. Emisja musi być przypisana proporcjonalnie do każdego strumienia energii. Do podziału emisji z elektrociepłowni najczęściej stosuje się następujące trzy metody:
- Metoda efektywności– Metoda ta jest preferowaną metodą, gdy emisje gazów cieplarnianych są przydzielane na podstawie energii wejściowej, która jest wykorzystywana do produkcji oddzielnych produktów pary i energii elektrycznej.
- Metoda zawartości energii– Emisje gazów cieplarnianych są przydzielane na podstawie zawartości energii w wyjściowej parze i produktach elektrycznych.
- Metoda potencjału pracy – emisje gazów cieplarnianych są przydzielane na podstawie zawartości energii w produktach pary wodnej i energii elektrycznej.
